De afgelopen maanden ben ik druk geweest met mijn gezin. Vooral onze middelste dochter (we hebben 3 meiden van 10, 9 en 7) vroeg om extra aandacht. Nu roepen we al jaren “let op het middelste kind” maar nu konden we er niet meer om heen. We hebben veel gepraat, mijn man en ik samen. En alleen met haar, en dingen uitgeprobeerd. Dit voelde zowel verbindend als nog onvoldoende. Vorige week hebben we met een gezinscoach gesproken. Het toevoegen van deze blik van buiten voelde direct als zeer waardevol. We zijn onderdeel van ons gezinssysteem en ingezogen. Één gesprek van ruim een uur hielp ons al met anders kijken. Met meer afstand. En dus beter zien!
Kijk maar eens met gestrekte arm naar je hand. Breng vervolgens je hand vlak voor je ogen en kijk nog eens. Kijk nu nogmaals naar je hand met gestrekte arm. Hoe zie jij je hand beter?
Net als bij mij thuis ontmoeten wij in het werk ook dat mensen ingezogen zijn in hun werk en organisatie (cultuur). En om als organisatie om te gaan met een steeds veranderende wereld, is het nodig om met een open mind te blijven kijken naar wat er echt is en wat er om ons heen gebeurt. En daar steeds weer opnieuw betekenis aan te geven.
Het is waardevol om samen te bepalen wat je te doen hebt, wat er nodig is om iedere medewerker vanuit eigen intrinsieke motivatie (opnieuw) te verbinden en hoe je dat in het dagelijks werk ook zichtbaar maakt.
Wij beginnen daarom altijd met kijken. En dan hanteren we graag het 4 ogen principe. Samen zien we zo veel. Niet alleen naar wat de mensen zeggen en wat er zichtbaar is, maar ook wat er niet wordt gezegd en onzichtbaar is. Ik durf van onszelf te zeggen dat wij heel goed kunnen kijken.
Vanuit daar kunnen we samen aan de slag. En wat er dan nodig is, is altijd anders. Wat helpt is om een gezamenlijke purpose te bepalen en leidende principes te gebruiken in het dagelijks werk. Werken aan het eigenaarschap van medewerkers, door leidinggevenden te leren ruimte te geven en medewerkers echt te laten instappen. Teams begeleiden in hun ontwikkeling door vertrouwen te laten groeien.
Ruimte maken voor het stille midden dat gezien wil worden tussen de polariteiten (een rake vergelijking met ons middelste kind). Stimuleren van persoonlijke transformatie. Samen sturen en bespreken waar dit moeilijk is. Ieder zijn plek leren innemen.
Als interventionisten ontwerpen wij de juiste interventies voor die situatie. Zo kijken, zoeken en ervaren we samen wat er nodig is om vanuit de ziel van de organisatie eigenaarschap te realiseren. Dit is een langer proces van onderzoekend doen, van samen leren, van chaos en weerstand, van lange en korte termijn, van actie en reflectie. Soms met hulp van buiten en soms weer op eigen benen.
Met veel plezier ga ik zoveel mogelijk op mijn eigen plek staan. De plek van ‘de blik van buiten’ en ‘interventionist’ voor organisaties. En de plek van moeder die haar kinderen echt ziet. Soms zelf en soms met behulp van de blik van buiten. Met vallen en opstaan en eigen persoonlijke transformatie.